آخرین دستور یک فرمانده در حال شهادت

«احساس کردم این ماموریت، ماموریت سنگینی است و اجرای آن، کار بچه ها نیست. شخصاً معتقدم یک فرمانده باید در چنین موقعیت هایی، خودش دست به کار بشود. این شد که تصمیم خودم را گرفتم. بی سیم و دیگر وسایل انفرادی ام را تحویل بچه های همراهم دادم و گفتم «خودم می روم.»

به گزارش ساز ایرانی،عمران پستی هشتجین (معروف به عبدالله)، زاده نوزدهم آذر 1338 در هشتجین، از توابع شهرستان خلخال استان اردبیل است. وی از سال 1360 به عضویت سپاه پاسداران درآمد و در واحد اطلاعات و تحقیقات ستاد مرکزی سپاه مشغول به کار شد.

وی در نبردهای فتح المبین و والفجر مقدماتی حضوری فعال داشت. خرداد سال 1362، بار دیگر به جبهه رفت. این بار به خاطر لیاقتی که در عملیات والفجر مقدماتی از خود نشان داده بود، از طرف فرمانده لشکر 27، محمدابراهیم همت به سمت فرماندهی گردان حبیب بن مظاهر منصوب شد و مامور به تشکیل مجدد این گردان شد.

وی سرانجام طی عملیات آبی- خاکی خیبر، روز نهم اسفندماه 1362 در جزیره مجنون جنوبی به شهادت رسید و پیکرش همچنان مفقود است.

ایثارگری فرمانده گردان حبیب بن مظاهر

همچنان که در گزارش لحظه به لحظه از رویدادهای نبرد (عملیات والفجر 4)؛ به قلم راوی لشکر 27 ثبت شده است، در ساعت شش و چهل وچهار دقیقه بامداد روز پنج شنبه، دوازدهم آبان 1362، عمران پستی؛ فرمانده گردان حبیب بن مظاهر به سختی مجروح شد.

علت مجروحیت فرمانده گردان حبیب، جلو نیامدن گردان سلمان فارسی در محور سمت چپ گردان حبیب، نرسیدن نیروهای گردان حضرت ابوالفضل (ع) لشکر 31 عاشورا در سمت راست این گردان و همچنین مقاومت سرسختانه نیروهای دشمن در یکی از سنگرهای آتشبار دوشکا بود که شرایط را برای ادامه حضور رزمندگان گردان حبیب بر روی ارتفاع 1866 هرلحظه دشوارتر می کرد.

در آن لحظات سخت و نفس گیر، فرمانده گردان حبیب، مصمم شد سنگر تیربار دشمن را شخصاً منهدم کند.

عمران (عبدالله) پستی بعدها در تشریح آن واقعه گفته بود:

آن تیربار لعنتی دشمن؛ بدجوری داشت از بچه های گردان ما تلفات می گرفت. به چند نفر از بچه هایی که اطرافم بودند، گفتم بروید آتش آن تیربار را خاموش کنید. آن ها هم رفتند و با آر. پی. جی به سمت سنگر تیربار شلیک کردند، اما نتوانستند آن را از کار بیندازند.

بعثی ها متقابلاً به سمت آن بچه ها شلیک کردند که براثر همین اجرای آتش، چند نفر از آن ها شهید و یا مجروح شدند. مجدداً به چند نفر دیگر گفتم، بروید. آن ها هم بدون هیچ درنگی، رفتند اما آتش سنگین کالیبر دشمن، از همان ابتدا آن ها را زمین گیر کرد.

شهید عمران پستی سمت راست تصویر

احساس کردم این ماموریت، ماموریت سنگینی است و اجرای آن، کار بچه ها نیست. شخصاً معتقدم یک فرمانده باید در چنین موقعیت هایی، خودش دست به کار بشود. این شد که تصمیم خودم را گرفتم. بی سیم و دیگر وسایل انفرادی ام را تحویل بچه های همراهم دادم و گفتم «خودم می روم.» اگر نمی رفتم، چه بسا کل عملیات گردان ما را، همان یک موضع تیربار دشمن، فلج می کرد.

چندنفری آمدند تا مانع از عزیمت من بشوند. گفتند «برادر عبدالله؛ اجازه بده ما خودمان می رویم و این تیربار را خاموش می کنیم.» گفتم: «نه؛ شما همین جا بمانید.» بعد به همراه دو نفر از بچه های ادوات خمپاره 60 گردان که اسلحه هم نداشتند، آماده شدیم تا به سمت آن سنگر تیربار برویم.

اسلحه خود را به یکی از آن دو نفر دادم و یک اسلحه دیگر هم تهیه کردم و به آن دیگری دادم. بعدازآن؛ با یک قبضه آر. پی. جی به سمت پشت سنگر تیربار راه افتادیم.

تا حوالی دو، سه متری آن سنگر، بااحتیاط پیش رفتیم. از همان جا شروع کردیم به پرتاب نارنجک دستی. هفت- هشت تا نارنجک انداختیم. متقابلاً بعثی های درون سنگر هم به سمت ما نارنجک انداختند. دوتا نارنجک اول را، یک طوری رد کردیم، اما سومین نارنجک، همراه با یک موشک آر. پی. جی، در بغل ما منفجر شد.

یک لحظه احساس کردم تمام بدنم آبکش شده، توی اون وانفسا و در حالت هوشیاری و بی هوشی، شنیدم که یکی فریاد زد «ای وای؛ برادر عبدالله شهید شد!» خود من هم احساس کردم دارم شهید می شوم، اما خیلی زود فهمیدم که نخیر؛ از این خبرها نیست.

در همان لحظات؛ بچه ها آمدند تا من را از آن معرکه نجات بدهند که بعثی های داخل آن سنگر تیربار، دوباره به سمت ما تیراندازی کردند. براثر این تیراندازی، یکی از بچه های مجروح، شهید شد. بعد هم بقیه نفرات، من را کشان کشان بردند و در پناه یک تخته سنگ بزرگی قراردادند، تا امدادگرها بیایند و زخم هایم را پانسمان کنند.

تعداد تیرها و ترکش ها آن قدر زیاد بود که یکی از آن ها، دست و کتفم را شکست. علاوه بر این؛ پاها، گردن و سر من هم به شدت مجروح شده بودند.

بی سیم چی ها و پیک ها آمدند و گفتند «حالا چه کار کنیم؟» گفتم «همگی شما باید از همین لحظه؛ در اختیار معاون های گردان باشید، تا وقتی که این عملیات تمام بشود.»

سید مجتبی گنجی؛ فرمانده گروهان یکم گردان حبیب نیز، منظری دیگر بر آن واقعه گشوده است:

در یک لحظه دیدم چند تیر به کتف و ترقوه عبدالله خورده و او را نقش بر زمین کرده است. سریع با بی سیم چی ام رفتم سروقت او. دیدم از نیم تنه بالایی بدن عبدالله، خون زیادی فوران می زند. خواستم کمکش کنم، گفت «سید؛ مرا رها کن و برو گروهانت را ببر بالا.» این کلمات را، هم با تحکم گفت و هم با التماس. تا خواستم توضیح بدهم، گفت «مگر من فرمانده شما نیستم؟ رهایم کنید و بروید جلو.»

منبع:

بابایی، گلعلی، کوهستان آتش، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، نشر بیست وهفت، چاپ اول، 1399، صفحات 78، 528، 529، 530، 531.

پایان خبر ساز ایرانی