در پاسداشت خوزه موخیکا – ساز ایرانی

او نمونه ای کامل از تواضعی اخلاقی انسانی و عارفانه بود که هیچگاه گرفتار وسوسه های ثروت و قدرت نشد.چریکی کهنه کار از سازمان چپگرای تاپامارو که شش بار تیر خورد و لقب فقیرترین سیاستمدار دنیا را از آن خود کرد و ۹۰ درصد درآمدهای خود را صرف امور خیریه می کرد.

پس از پایان ریاست جمهوری کشاورزی می کرد و با فولکس واگن قدیمی اش رفت و آمد می کرد.شاید پرسش پیش آید که برای ملتش چه کرد؟ و باید گفت او قطعأ درباره نقش یک رئیس جمهور و تفاوت بین دموکراسی و سلطنت بسیار بیشتر از زمانه خود می اندیشید.

در زمانه ای که برخی از آدمیان- نه انسان به معنای واقعی- برای کسب قدرت و عطش فرمانروایی زمین و زمان را بر هم می ریزند او می پرسید که تفاوت سیاستمداران فعلی با سلاطین و فئودال های سابق چیست در حالی که این همه تشریفات و پروتکل های فعلی و هزینه های کلان در امر تشریفات یادآور همان دوران گذشته است.

همین سبک زندگی او به عنوان یک سیاستمدار شاید هشداری بزرگ برای کسانی باشد که در هدف سیاسی به مسائلی جز خدمت و رفع نگرانی هم وطنانشان می اندیشند.

شاید بی توصیفی دیگر بهترین چکیده راه او خلاصه بخشی از سخنان او در مصاحبه اش باشد:« من کشاورزی عاشق زندگی و امیدوار برای سفر نهایی هستم که برای تغییر با کلی شکست و ۱۰ سال در انفرادی با ارزش ها و سبک زندگی کشورم زیسته ام.رییس جمهور بودن برایم مهم نیست  باید از درون شاد باشیم.خریدن جت شخصی برای رئیس جمهور برایم مهم نبود به جای آن یک هلیکوپتر نجات با تجهیزات کامل اورژانسی برای نجات قربانیان از فرانسه خریدیم . ایده من بازگشت به فقر و کپر نیست بلکه رعایت اعتدال و یک زندگی ساده است که از اتلاف منابع و عمر خود برای یک زندگی تجملی بیهوده دست برداریم.زمان خود را صرف بهبود کار همه ملت کنیم.دولت ها همیشه دغدغه پیروزی در انتخابات بعدی را دارند و مردم و بحران هایش را فراموش می کنند.کینه را حذف کنیم و با نگاهی به آینده برای آرمان خود برخیزیم زیرا با نگاه به زخم های گذشته نمی توان به آینده رسید.»

*کارشناس ارشد مطالعات آمریکای لاتین

315 315