اکبریان: نمی دانستم جرمم حبس ابد است/ زمانی خوش تیپ ترین فوتبالیست ایران بودم

پیشکسوت فوتبال ایران در خصوص ماجرای دستگیری خود، گفت: پدر دوستم به درب خانه ما آمد و التماس می کرد که پسرم سابقه دار است و از او مواد گرفته اند و اگر این مواد به اسم او تمام شود برایش حبس طولانی می برند اما تو علی اکبریان هستی و کمکت می کنند و نهایت جریمه و پس از چند روز بازداشت آزاد می شوی اما در دادگاه فهمیدم که حکم 350 گرم کراک حبس ابد است.

به گزارش ساز ایرانی، به نقل از ایرنا، «علی اکبریان» یکی از بازیکنان با استعداد فوتبال ایران در دهه 70 بود که سابقه پوشیدن پیراهن پرسپولیس و استقلال را دارد. هواداران استقلال تیم محبوب او، این بازیکن را «روماریو» صدا می زدند. بازیکنی که سال ها پیش از این در مستطیل سبز بالا و پایین می پرید، تکل می زد، دریبل می زد و با گل زدن هایش پیام آور شادی برای هوادارانی بود که او را دوست داشتند.

اکبریان قدر استعدادش را ندانست و خیلی زود از میان تشویق صدها هزار نفر به قعر چاه فرو رفت، از عرش در مستطیل سبز به فرش رسید! یک اشتباه تاوان بزرگی برای او داشت. باعث شد 14 سال را پشت میله های زندان پشت سر بگذارد، سال هایی که می توانست برای ستاره دهه 70 فوتبال ایران به گونه دیگری رقم بخورد!

اکبریان حالا آن روزهای سخت را پشت سر گذاشته و آزاد شده است. او بدون این که از گذشته اش فرار کند گفت وگویی ویژه با خبرنگار ورزشی ایرنا انجام داد؛ از روزهایی حرف زد که به قول خودش روزی هزاران بار آرزوی مرگ می کرد و شب به این امید می خوابید که صبح هرگز از خواب بیدار نشود! روزهایی را برای مان تعریف کرد که ستاره فوتبال بود و هواداران برای گرفتن امضا و عکس یادگاری با وی سر و دست می شکستند، برایمان از آرزوهایش حرف زد؛ آرزوهایی که برای رسیدن به آن ها باید سخت تلاش کند، زحمت بکشد و عرق بریزد تا بتواند گذشته ای را که از آن متنفر است را جبران کند.

آزادی حس قشنگی است؟

نمی توان آن را با هیچ واژه ایی، جمله و یا هر چیز دیگری که فکرش را بکنید توضیح داد،؛ فکرش را بکنید سال های زیادی پشت میله های زندان بودید و هر لحظه و دقیقه به این فکر می کردید که چه زمانی می توانید آزاد شوید. یک زندانی مثل پرنده ای است که بال هایش را بریده اند و نمی تواند پرواز کند. روزهای سختی بود. اگر بخواهم از تمام این روزهای حرف بزنم باید چندین کتاب بنویسم؛ کتاب هایی که هر کدام از آن ها هزار صفحه باشد و سرگذشت غمگین فوتبالیسیتی را روایت کند که روزگاری نه چندان دور همه مردم او را با دست در خیابان نشان می دادند، برای گرفتن عکس یادگاری و امضا صف می کشیدند و یک استادیوم او را تشویق می کردند.

اگر نویسنده این کتابی بودی، اسم آن را چی می گذاشتی؟

حماقت، بدشانسی، دنیای نامردی و یا نمی دانم چه بگویم. اگر روزی بخواهم کتاب سرگذشتم را بنویسم یک اسم خوب برایش پیدا می کنم. حتما روزی این اتفاق خواهد افتاد اما فعلا کارهای مهم تری دارم. می خواهم گذشته ام را جبران کنم، کارهای عقب افتاده زیادی دارم اما چند سال دیگر این کتاب نوشته خواهد شد و از سیر تا پیاز زندگی ام را می نویسم.

سقوط اکبریان از کجا آغاز شد، سقوطی که تو را از عرش مستطیل سبز به فرش رساند؟

در اوج دوران فوتبال قرار داشتم که با یک آسیب دیدگی تلخ روبه رو شدم. آن روزها مثل الان علم پزشکی در فوتبال تا این حد پیشرفت نکرده بود. آن موقع اگر بازیکن رباط پاره می کرد یا فوتبالش تمام می شد و یا زمان زیادی طول می کشید تا بتواند به مستطیل سبز برگردد. من اگر آن اتفاق تلخ برایم نمی افتاد چند سال دیگر هم در بالاترین سطح فوتبال ایران بازی می کردم ولی همه چیز از آویختن کفش ها آغاز شد.

حتما تو با این جمله موافق هستی که فوتبالیست ها دو بار می میرند، یک بار زمانی که از دنیای فوتبال خداحافظی می کنند و بار دوم به مرگ طبیعی؟

واقعا همین طور است. اگر با هر فوتبالیستی صحبت کنید همین جمله را می شنوید که فوتبالیست ها دو بار می میرند. هیچ چیزی برای ما سخت تر از این نیست که از دنیای بازیگری خداحافظی می کنیم. دورت یواش یواش خالی می شود و دیگر مثل گذشته مردم به تو توجه نمی کنند. پهلوان زنده را عشق است، مثال درستی است برای این حرفی که می زنم. بزرگ ترین و تلخ ترین ضربه زندگی من از همان روزها آغاز شد. با افسردگی شدیدی روبه رو شدم و برخی از دوستان ناباب دورم را گرفتند و آن اتفاق که نباید می افتاد، رخ داد.

یک سوال بپرسم حقیقت را می گویی؟

حتما، چه سوالی؟

در دوران فوتبال خلاف می کردی؛ سیگار بکشی و یا … حتی به صورت تفریحی؟

باور کنید دروغ نمی گویم در روزهایی که فوتبال بازی می کردم از مشروبات الکلی و سیگار متنفر بودم و حتی یک بار نیز به سمت آن ها نرفتم.

چطور آلوده شدی؟

به خداوندی خدا وقتی دیگر نتوانستم به زندگی ادامه دهم روزی 10 بار از خدا می خواستم مرا بکشد. در خانه می نشستم و صبح تا شب غصه می خوردم،. در آن روزها برخی از دوستان که باید اسم آن ها را نامرد گذاشت به من نزدیک شدند تا در کنارم باشند. آن ها به من گفتند حالت خراب است و احتیاج به مسکنی داری که آرامت کند. آن ها مواد تعارف کردند و به من گفتند اگر چند بار این مواد را بکشی نه معتاد می شوی و نه چیزی، فقط در سریع ترین زمان ممکن این روزها سپری خواهد شد و مثل یک آدم عادی به زندگی بر می گردی اما وقتی به خودم آمدم یک معتاد حرفه ای شده بودم که اگر مواد به او نمی رسید از بین می رفت.

این مواد کشیدن ها ادامه داشت تا این که دستگیر شدی…

بله اما دستگیری من به خاطر این بود که گناه یکی دیگر را گردن گرفتم. یک حماقت دیگر! من به خاطر جرمی که نکرده بودم به حبس ابد محکوم شدم. اگر حماقت نمی کردم شاید سرنوشتم به گونه دیگری رقم می خورد.

این حماقت که از آن حرف می زنی چه بود؟

برای من خوب نبود که بروم و مواد مخدر تهیه کنم، مرا همه می شناختند و نمی توانستم بروم و مواد تهیه کنم. برای همین پول می دادم تا برایم این کار را انجام دهند. در آن روز لعنتی به یکی از دوستانم پول دادم تا برایم شیشه تهیه کند. او این کار را برایم انجام داد و وقتی قصد دادن شیشه را داشت ماشین پلیس را در خیابان ما مشاهده می کند و از ترس اش بسته مواد مخدر را به حیاط خانه ما پرتاب می کند. تازه بعد فهمیدم که اصلا شیشه ای در کار نبود و آن بسته ای که به حیاط انداخت حاوی 350 گرم کراک بود.

کراک؟ مگر شما شیشه مصرف نمی کردید، مگر پول نداده بودید برایتان این نوع ماده مخدر را بخرند؟

نمی دانم، واقعا نمی دانم چرا شیشه به کراک تبدیل شد. وقتی ماموران او را گرفتند پدر دوستم که یک پیرمرد بود به درب خانه مان آمد. با گریه و زاری التماس می کرد که پسرم سابقه دار است و اگر این مواد به اسم او تمام شود، برایش حبس طولانی می برند اما تو علی اکبریان هستی و کمکت می کنند و نهایت جریمه و پس از چند روز بازداشت آزاد می شوی.

و تو هم قبول کردی؟

بله.

به همین راحتی قبول کردی؟ یعنی باور کنیم که نمی دانستی حکم 350 گرم ماده مخدری به نام کراک چیست و ممکن است سال ها زندانی شوی؟

حق دارید باور نکنید؛ حق دارید. اما ما در جایی از شهر زندگی می کردیم که دنبال رفیق بازی و لوطی گری بودیم. من گفتم این پیرمرد التماس می کند و دل او را شاد کنم. بعد اصلا نمی دانستم چه کاری دارم انجام می دهم. فکر می کردم همان طور که او گفته بود تو علی اکبریان هستی و کمکت می کنند همه چیز به راحتی تمام می شود اما در دادگاه فهمیدم که حکم 350 گرم کراک حبس ابد است.

نزدیک به یک دهه در زندان ماندی. خیلی از فوتبالی ها دنبال کارت بودند تا برایت مرخصی بگیرند و بعد با قاضی و مسیولان صحبت کنند که با شرایط خاص عفو بشوی. این پیگیری ها جواب داد و در اولین قدم به تو مرخصی داده شد اما کاری در دوران مرخصی کاری کردی که نه تنها تمام آن تلاش ها بی نتیجه ماند بلکه 20 سال دیگر به حبست اضافه شد! حرفی داری؟

همه چیز را گفتید اما من که از سر خوشی این کار را نکردم. من که دنبال خوشی نبودم.، من به خاطر بی پولی مجبور شدم. به خاطر نداری کاری کردم که نباید می کردم. به خاطر فشار زیادی بود که به من وارد شد. قصد توجیه کارم را ندارم اما فکر کنید زندان و بی پولی، اعصابی برای تان باقی نگذاشته است. یک ریال در جیب تان پول ندارید و مجبور هستید برای مدرسه دخترتان پول تهیه کنید، چه کاری می کنید؟

حتما که نباید خلاف کرد، می رفتی سراغ همان آدم های بزرگ فوتبالی که دنبال کارت بودند، آن ها که برای تو خیلی کارها کار کردند و به طور حتم پول هم می دادند.

حتما درست می گویید اما عقلم خوب کار نمی کرد. از یکی پول طلب داشتم. همان طور که گفتم باید برای مدرسه دخترم 500 هزار تومان پرداخت می کردم. در آن شرایط به هر دری زدم تا این پول را فراهم کنم. به صد نفر رو انداختم اما همه می گفتند، نداریم و یا چند روز صبر کن. مرخصی ام در حال تمام شدن بود که نتوانستم این مبلغ را فراهم کنم. به یکی از دوستانم قبل از زندانی شدن پولی قرض داده بودم. با او تماس گرفتم تا آن را پس بدهد اما در جواب گفت دستم خالی است اما مقداری شیشه دارم و اگر می خواهی بیا آن را بگیر و آبش کن. چاره ای برایم باقی نمانده بود رفتم شیشه را گرفتم و برای فروختنش با یکی از دوستانم به سمت کرج در حال حرکت بودیم که در بین راه ماشین پنچر شد و وقتی در حالی عوض کردن لاستیک بودیم ماموران نیروی انتظامی که مشکوک شده بودند، آمدند و ماشین را مورد بازرسی قرار دادند و 200 گرم شیشه را پیدا کردند.

دادگاه دیگر برگزار شد، حکم دیگر و …

دوباره به زندان برگشتم. برای جرم جدید دادگاهی تازه تشکیل شد. این بار قاضی مرا به 20 سال حبس محکوم کرد. در تمام این سال ها خیلی چیزها از دست دادم؛ جوانی، آزادی، خانواده. من در تمام لحظه لحظه ای که زندان بودم به چیزهایی فکر می کردم و به آن ها امید داشتم. به آزادی فکر می کردم، به روزی که دوباره درهای آن چهار دیواری لعنتی باز شود و بتوانم یک بار دیگر در خیابان قدم بزنم. آرزو داشتم ساعت ها پشت ترافیک تهران بمانم و به زمین و زمان فحش بدهم، سوار اتوبوس بشوم، شاید باور نکنید من دلم برای بوی جوی محل مان هم تنگ شده بود!

این آرزو برآورده شد، چند ماهی است طعم شیرین آزادی را چشیده ای؟

روزی هزار بار بابت این اتفاق خوشایند خدا را شکر می کنم؛آزادی. نمی دانید از چه چیزی حرف می زنم. در دنیا هیچ چیز زیباتر از آزادی نیست. با خودم عهد کرده ام زندگی جدیدی را شروع کنم. به خدا نزدیک تر شده ام. خداوند خیلی بزرگ است، خیلی بزرگ تر از آن چیزی که ما بندگانش فکر می کنیم. در تمام لحظه به لحظه زندگی کنار ما است و هوای مان را دارد. اما ما فراموشکار هستیم. حالا که به او نزدیک تر شده ام دنیا برایم قشنگ تر شده است! به خدا قسم اگر همین الان به من 1000 میلیارد بدهند و تمام دنیا را به نامم بزنند، حاضر نیستم حتی یک گرم مواد مخدر در دست داشته باشم.

فکر می کنی در آینده با تمام این اتفاقاتی که برایت افتاده، سرنوشت به تو لبخند خواهد زد؟

به لطف همان بالایی ایمان دارم و مطمین هستم او کمک خواهد کرد تا بنده گناهکاری که توبه کرده است، زندگی جدیدی را آغاز کند. برای خودم برنامه دارم. دنبال این هستم به مستطیل سبز برگردم. آرزوی من مربی گری است. می خواهم کنار خط بایستم، داد بزنم تیم عقب، جلو بروید، پرس کنید، تیمم گل بزند و خوشحالی کنم.

برای رسیدن به این آرزوها کاری کرده ای، قدمی برداشته ای؟

در کلاس های مربی گری ثبت نام کرده ام. خودتان می دانید که برای آزادی از زندان مرخصی گرفته ام و شرط بیرون ماندن من برای همیشه این است که فعالیت ورزشی داشته باشم. باید در کلاس های مربی گری شرکت کنم تا مرخصی های بیرون ماندم تمدید شود تا پرونده بسته شود. به زودی اولین کلاسم آغاز خواهد شد. کلاس می روم اما مربی گری به انگیزه ام بستگی دارد، الان هزار صفحه کاغذ دارم که می توانم نشان تان دهم، در زندان با کمک مسیولان زندان تیم فوتبال تشکیل داده بودم، مسابقات برگزار می کردم. هر شب می نشستم و روی کاغذ تمرینات فوتبال طراحی می کردم، فوتبال تماشا می کردم و هر چیزی که فکر می کردم به دردم می خورد را یادداشت می کردم. الان با خیلی از مربیان قدیمی ام حرف می زنم. زندگی من الان در فوتبال خلاصه شده است.

به این فکر کرده ای که از هم بازیان سابقت کمک بگیری، آن هایی که تیم دارند و الان مربی گری می کنند.

صحبت هایی شده است، حالا که حرف به این جا کشید، دوست دارم از آن هایی که در تمام روزهای سخت کمک کردند تشکر کنم. خیلی ها بودند که اگر بخواهم اسمی از آن ها نام ببرم شاید نامی از قلم بیفتد و ناراحت بشوند اما جواد زرینچه خیلی مرد است. در تمام روزهایی که پشت میله های زندان بودم ماهیانه اجاره خانه ام را پرداخت کرد، کرایه خانه من در ماه 5 میلیون بود که او می داد در حالی که در زندان نمی توانستم خرج خودم را پیدا کنم.

مردم تو را می شناسند، وقتی در کوچه و خیابان می بینند به یاد می آورند که سال ها پیش ستاره فوتبال ایران بودی؟

نسل عوض شده است. خیلی ها به یاد نمی آورند اما اندک آدم هایی که می شناسند، حسرت می خورند و می گویند حقت این نبود.

به عقب برگردیم، به روزهایی که اگر اشتباه نکنم تو را روماریو صدا می زدند، چطور چهره شدی.

از روی که به استقلال آمدم، استقلال بهترین و پرافتخارترین تیم ایران در آسیا است. همه فوتبالیست های ایران دوست دارند یا در استقلال بازی کنند یا در پرسپولیس، من این شانس را داشتم پیراهن تیمی را بر تن کنم که خیلی از بهترین بازیکنان ایران حاضر به انجام این کار نشدند. در پارس خودرو بهترین بازی ها را انجام دادم و مورد توجه استقلال قرار گرفتم، سکوموروخوف سرمربی این تیم بود،آن روزها به خاطر یک قانون عجیب که فدراسیون فوتبال گذاشته بود استقلال به دسته سوم رفته بود،پیراهن آبی را پوشیدم و قهرمان شدیم. من آقای گل شدم، همین باعث شد تا هواداران مرا به نام روماریو صدا بزنند، روماریو آن روزها در تیم ملی برزیل بازی می کرد و بهترین مهاجم جهان بود و من هم عاشق او بودم و دیوانه وار دوستش داشتم.

محبوبیت خاصی هم داشتی، چهره و تیپ ظاهری ات در این موضوع بی تاثیر نبود!

خب آن روزها جوان بودم و تازه به استقلال آمده بودم و در چشم بودیم. وقتی به آن روزها فکر می کنم با خودم می گویم ای کاش 20 سال دیرتر به دنیا می آمدم. شرایط مثل حالا نبود، بد نیست برای تان خاطراتی را تعریف کنم. خاطراتی که شاید بازیکنان جوان باور نکنند، من پشت مو می گذاشتم و فدراسیون می گفت که باید موهایت را کوتاه کنی، بارها مربیانم پیغام دادند که با این شرایط نمی توانم بازی کنم و باید موهایم را کوتاه کنم.

از پول هم خبری نبود، بازیکنان قراردادهایشان کم بود و نمی توان با بازیکنان امروزی مقایسه کرد، اگر الان بازی می کردی چقدر می گرفتی؟

قراردادهای ما معرفتی بود. یعنی می رفتیم با مدیر و مربی مذاکره می کردیم و می گفتند این جا استقلال است و خیلی ها دوست دارند پیراهن این تیم را بپوشند. اگر بگویم تقریبا رایگان بازی می کردیم زیاد دروغ نگفته ام. الان بازیکن یک تیم معمولی چند ده میلیارد می گیرد، در استقلال و پرسپولیس بازیکنانی داریم که قرارداد 100 میلیاردی بسته اند، من اگر بازی می کردم مثل ستاره های امروز پول می گرفتم.

دربی سال 72 که 30 سال از آن می گذرد، بازی ای که به زد و خورد کشیده شد، شما نیز یک گل زدید اما داور مردود اعلام کرد.

دقیقا آن صحنه را خوب به خاطر دارم. پرسپولیس دو بر صفر جلو افتاد، یک پنالتی به نفع تیم استقلال گرفته شد که صادق ورمزیار پشت توپ ایستاد و آن را تبدیل به گل کرد. دقیقه 83 بود که صادق ورمزیار از جناح چپ نفوذ کرد. توپ را با سینه کنترل کرد و به من پاس داد و گل زدم اما داور خطا اعلام کرد. او اعتقاد داشت توپ به دست ورمزیار برخورد کرده است در حالی که این طور نبود، هنوز حسرت آن گل را می خورم، چند دقیقه بعد ادموند اختر گل زد و مساوی شدیم. در دقایق پایانی نیز مجتبی محرمی و امیر قلعه نویی با هم درگیر شدند و بازی تعطیل شد. یک جنجال بزرگ شکل گرفت، بدون تردید این مسابقه حنجالی ترین دربی تاریخ فوتبال ایران است.

در این دعواها نقش داشتید، شرکت کردید؟

نه آقا، من کجا و آن دعواها کجا. من بچه بودم، تاره 22 سالم تمام شده بود و کاری به این کارها نداشتیم، فقط تماشا می کردم.

بعد از آن بازی خیلی ها بازداشت شدند، تو در بین آن ها که بازداشت شدند نبودی؟

نه من در بین بازداشتی ها نبودم، تا 4 صبح در ورزشگاه ماندیم و بعد توانستیم خارج شویم، چند روز بعد هم در دربی برگشت به میدان رفتیم.

همان مسابقه ای که در بندر عباس برگزار شد و جرات نداشتید روی هم خطا کنید، درباره آن بازی با شما حرف زده بودند.

چه حرفی؟

اگر خطا کنید یا اعتراض انجام دهید برخورد می شود و یا حق بُردن نداری.

درباره خیلی از اتفاقات آن بازی تا به امروز حرفی نزده ام و می خواهم برای اولین بار صحبت کنم. ما چند روز تمرین کردیم و بعد به فرودگاه رفتیم تا به بندرعباس سفر کنیم. بازیکنان دو تیم در یک پرواز بودند. به ما گفته بودند حق حرف زدن با هم را ندارید، بازی در زندان برگزار شد. زندانی بود که ورزشگاه داشت و در آن بازی به خاطر اتفاقاتی که چند روز قبل تر افتاده بود هیچ کس حال و حوصله فوتبال بازی کردن نداشت، همه اعصاب ها خرد بود، در نهایت هم صفر بر صفر بازی به پایان رسید.

چه شد از استقلال رفتی؟ از یکی از بازیکنان قدیمی استقلال شنیدم بعد از دربی ای که سه بر صفر به پرسپولیس باختید با ناصر حجازی درگیر شدی و همین موضوع باعث اخراجت شد. درست است یا نه؟

درگیر که نشدم، خدا ناصرخان را بیامرزد، من عاشق او بودم. خیلی دوستش داشتم. وقتی ایشان فوت کرد در زندان بودم و وقتی این خبر را شنیدم آن قدر گریه کردم. در زندان چهل روز مشکی پوشیدم و عزادار مردی بودم که اسطوره فوتبال ما بود. خیلی دوست داشتم در مراسم تشییع پیکرش باشم اما نمی شد. در دربی که ناصرخان سرمربی استقلال بود سه بر صفر عقب بودیم که او مرا صدا زد و گفت برو زمین، از من خواست هافبک راست بازی کنم. گفتم در این پست نمی توانم اما گفتند برو. خدا بیامرز مهرداد میناوند در چپ بازی می کرد و چون پست تخصصی ام نبود مدام نفوذ می کرد. بعد از بازی در رختکن مرحوم حجازی گفت به شما آقای اکبریان می گویم برو هافبک راست بازی کنی ول می کنی می روی مهاجم و فضای پشتت خالی می ماند. چند بار میناوند نفوذ کرد، به ایشان در کمال احترام پاسخ دادم من به شما گفتم نمی توانم در پست هافبک راست که تخصصی ندارم نمی توانم بازی کنم. شما اگر هافبک می خواستید یکی از بچه های هافبک را به زمین می فرستادید و من که گلایه ای از نیمکت نشینی نداشتم. حجازی از این حرف من ناراحت شد و گفت از فردا دیگر سر تمرین نیایید.

تو یکی از یاغی های فوتبال ایران هستی، بازیکنی که در دو تیم استقلال و پرسپولیس بازی کرده است.

رضا شاهرودی یکی از دوستان صمیمی من بود. تازه از چین به ایران آمده بود و رفته بودم او را ببینم که می خواست به تمرین پرسپولیس برود، من نیز همراهش رفتم. او مشغول تمرین با تیم بود و من نیز که به ورزشگاه کارگران رفته بودم لباس گرفتم تا چند دور، دور زمین بدوم. پرسپولیسی ها تمرینات تاکتیکی خود را پشت سر گذاشتند و قصد انجام بازی تمرینی را داشتند که یک یار کم آوردند. من دور زمین می دویدم، علی پروین به اطرافیانش گفت آن فردی که دور زمین می دود چه کسی است؟ به او گفتند علی اکبریان است. گفت صدایش کنید بیاید در تیم زرد بازی کند. من رفتم و گل به احمدرضا عابدزاده زدم. او خوشش آمد و بعد از تمرین صدایم زد، پرسید تیم نداری؟ پاسخ دادم نه، گفت بیا در تمرینات پرسپولیس شرکت کن. دو هفته تمرین کردم و بعد قرارداد بستم، چند روز بعد در جام باشگاه های آسیا با الوکره بازی کردیم و گل زدم.

پایان خبر ساز ایرانی