پلی برای آشتی مدیران صداوسیما و فیلمسازان

به گزارش ساز ایرانی، ماریا ماوتی ـ مستندساز و کارگردان مستند «زمان» ـ درباره سوژه فیلم مستند جدید خود گفت: «آپریل و خانواده من»، روایتی از زندگی و مهاجرت یک خانواده پاکستانی است که حدود ۳۰ سال پیش بر اثر یکسری اتفاقات به ایران مهاجرت کرده‌اند. دختر این خانواده به دنبال چرایی این مهاجرت است و به همین دلیل به پاکستان بازمی‌گردد؛ در این بین اشتراکات فرهنگی ایران و پاکستان به تصویر کشیده می‌شود و مروری بر فرهنگ دو کشور داریم. 

وی با اشاره به سختی‌های تولید مستند خارج از کشور، گفت: من تجربه ساخت فیلم‌های مستند متعددی خارج از ایران دارم و باید بگویم چنین مستندهایی از نظر بودجه‌ای در مضیقه زیادی قرار دارد. این محدودیت به‌گونه‌ای است که شما نمی‌توانید پژوهش‌های میدانی گسترده‌ای داشته باشید و تنها باید بر اساس ارتباطات و داده‌هایی که از افراد مختلف حاضر در آنجا دریافت می‌کنید، روایت فیلم را پیش ببرید. البته من خوش‌شانس بودم که سوژه فیلمم در ایران اقامت داشت و چندین بار همدیگر را دیده‌ بودیم و اطلاعات زیادی بین‌مان رد و بدل می‌شد. با این حال تنها هفت روز فرصت داشتم که در پاکستان باشم. بر همین اساس، سعی کردم با دست پر به آنجا بروم و از قبل برنامه دقیقی داشته باشم. 

این مستندساز خاطرنشان کرد: باید از آقای روناس رایزن فرهنگی ایران در پاکستان یاد بکنم که کمک‌های بسیار زیادی کرد. او اطلاعات خود را در اختیار من قرار می‌داد و به من کمک می‌کرد که بتوانم برنامه‌ریزی دقیقی برای هر روز فیلمبرداری‌ام داشته باشم. 

کارگردان مستند «زمان» درباره جشنواره تلویزیونی مستند گفت: جشنواره تلویزیونی مستند، رویداد مهمی است، چرا که مجموعه‌ای از فیلم‌هایی که برای مدیوم تلویزیون و مخصوص این رسانه هستند را به نمایش می‌گذارد. علاوه براین، جشنواره تلویزیونی، تریبون بسیار خوبی برای دیده شدن آثاری است که به جز تلویزیون، رسانه دیگری برای دیده شدن ندارند. 
وی اضافه کرد: این جشنواره از تنوع ژانری و سوژه‌ای بسیار خوبی برخوردار است و نمایش آنها از قاب تلویزیون به دیده‌شدنشان بسیار کمک می‌کند. علاوه براین، معتقدم که این آثار، تاثیر بسیار زیادی بر مخاطب تلویزیونی نیز دارد. باید تاکید کنم که سفرهای زیادی به استان‌های مختلف ایران داشته‌ام و اثرگذاری شبکه مستند در همه این مناطق قابل توجه است. مردم، فیلم‌ها را تماشا می‌کنند و درباره‌اش حرف می‌زنند. از این رو، به نظرم جشنواره تلویزیونی تاثیر زیادی دارد. 

ماوتی با گله از برخی رفتارها در قبال مستندسازان گفت: اگرچه برخی از مدیران تلویزیون رفتارهای خوبی با مستندسازان نداشته‌اند و گاهی اوقات این رفتار به حدی غیرقابل تحمل بوده که مستندساز را از فیلم ساختن زده کرده، اما جشنواره تلویزیونی مستند اقدامی برای تلطیف این فضا بوده است. به نظرم جشنواره تلویزیونی نوعی پل ارتباط بین تلویزیون و مستندسازانی بوده که با تلویزیون قهر کرده‌اند و دوباره آنها را به این رسانه بازگردانده است. 

این مستندساز، جشنواره تلویزیونی را فرصت خوبی برای مستندسازان شهرستانی دانست و گفت: در شهرستان‌ها، مستندسازان با استعداد و بسیار خلاقی داریم که با هزینه‌های ناچیز و برآوردهای حداقلی، فیلم‌های خوبی تولید کرده‌اند. این فیلمسازان جایی به جز جشنواره تلویزیونی برای ارایه آثار خود ندارند. تجربه جشنواره تلویزیونی در ۷ دوره قبلی نیز به وضوح از موفقیت مستندسازان شهرستانی و درخشش آنها خبر می‌دهد.
او در پایان گفت: در سینما جنسیت فیلمساز مهم نیست و تعداد زیاد زنانی که در مناطق مختلف و شرایط سخت کار می‌کنند گویای این مساله است؛ چیزی که مهم است سینماست و تمام.

پایان خبر ساز ایرانی