کتاب «زبان سیاست» اثر ایدریئن بیرد با ترجمه محمدرضا اصلانی به تحلیل کاربرد زبان در گفتمان‌های سیاسی می‌پردازد. این اثر به‌ویژه برای دانشجویان علوم سیاسی و زبان‌شناسی مفید است.
خلاصه فصل 1 کتاب زبان سیاست : برداشت‌های عمومی از سیاست و سیاست‌مداران
فصل «برداشت‌های عمومی از سیاست و سیاست‌مداران» به بررسی نگرش‌ها باورها و کلیشه‌های رایج در میان مردم نسبت به سیاست و کسانی که در عرصه سیاست فعالیت می‌کنند می‌پردازد. نویسنده با تکیه بر داده‌های مطالعاتی پیمایش‌های اجتماعی و تحلیل گفتمان عمومی تصویری جامع از ذهنیت غالب جامعه نسبت به سیاست ارائه می‌دهد. در ابتدای فصل مفهوم «تصویر عمومی» تبیین می‌شود و تأکید می‌گردد که این تصویر بیش از آن‌که بازتابی از واقعیت باشد متأثر از رسانه‌ها تجربه‌های فردی و روایت‌های جمعی است. سپس به برجسته‌ترین کلیشه‌ها اشاره می‌شود؛ از جمله اینکه سیاست‌مداران اغلب به عنوان افرادی فرصت‌طلب ناپایدار در مواضع اهل فریب و کم‌صداقت تلقی می‌شوند. در ادامه فصل تفاوت میان برداشت‌های منفی و مثبت از سیاست مورد بحث قرار می‌گیرد. نویسنده تأکید می‌کند که در حالی‌که اکثریت مردم سیاست را عرصه‌ای فاسد مبهم و پر از تضاد می‌دانند اقلیت‌هایی نیز وجود دارند که به آن به‌عنوان ابزار مشارکت تغییر اجتماعی و تحقق منافع جمعی نگاه می‌کنند. نقش رسانه‌ها در تثبیت یا تغییر این برداشت‌ها به‌طور جداگانه بررسی می‌شود و نشان داده می‌شود که چگونه بازنمایی‌های تلویزیونی مطبوعاتی و آنلاین از چهره‌ها و وقایع سیاسی بر ذهنیت عمومی تأثیر مستقیم دارد.
بخش بعدی فصل به بررسی زبان عامیانه و شوخی‌های سیاسی اختصاص دارد که به‌عنوان بازتابی از فرهنگ عمومی برداشت‌های نهفته و گاه انتقادی مردم از سیاست‌مداران را آشکار می‌سازند. اصطلاحاتی چون «سیاست‌باز» یا کنایه‌هایی درباره وعده‌های انتخاباتی نمونه‌هایی از این زبان غیررسمی هستند که معناهای ضمنی فراوانی را منتقل می‌کنند.
در پایان فصل نویسنده به تحلیل پیامدهای این برداشت‌ها می‌پردازد. تأکید می‌شود که برداشت‌های منفی و بی‌اعتمادی عمومی نسبت به سیاست‌مداران می‌تواند به بی‌تفاوتی سیاسی کاهش مشارکت در فرآیندهای انتخاباتی و گسترش دیدگاه‌های پوپولیستی منجر شود. با این حال راهکارهایی برای تغییر این وضعیت نیز پیشنهاد می‌شود از جمله افزایش شفافیت پاسخ‌گویی سیاست‌مداران تقویت آموزش مدنی و اصلاح بازنمایی‌های رسانه‌ای. به‌طور کلی این فصل با رویکردی تحلیلی و مبتنی بر داده به تبیین لایه‌های پیچیده ذهنیت عمومی نسبت به سیاست پرداخته و سازوکارهای شکل‌گیری و تغییر آن را واکاوی می‌کند.
نکات کلیدی فصل 1 کتاب زبان سیاست:
- مفهوم “تصویر عمومی” و تأثیر رسانه‌ها تجربه‌های فردی و روایت‌های جمعی بر آن.
- کلیشه‌های رایج درباره سیاست‌مداران.
- تفاوت بین برداشت‌های منفی و مثبت از سیاست.
- نقش رسانه‌ها در تثبیت یا تغییر برداشت‌ها.
- بررسی زبان عامیانه و شوخی‌های سیاسی.
- پیامدهای برداشت‌های منفی و بی‌اعتمادی عمومی نسبت به سیاست‌مداران.
خلاصه فصل 2 کتاب زبان سیاست : کاربرد استعاره و کنایه در گفتمان سیاسی
فصل «کاربرد استعاره و کنایه در گفتمان سیاسی» به تحلیل نقش و کارکردهای زبانی استعاره‌ها و کنایه‌ها در تولید انتقال و تأثیرگذاری پیام‌های سیاسی می‌پردازد. نویسنده با رویکردی زبان‌شناسانه و تحلیل گفتمان ابتدا تعاریف دقیق استعاره و کنایه را ارائه می‌دهد و آن‌ها را به‌عنوان ابزارهای بلاغی معرفی می‌کند که فراتر از آرایه‌های ادبی کارکردهای شناختی و ایدئولوژیک دارند. استعاره در این فصل به‌عنوان مکانیزمی معرفی می‌شود که به واسطه آن مفاهیم انتزاعی سیاسی از طریق مفاهیم ملموس‌تر درک و تبیین می‌شوند؛ مانند «میدان نبرد سیاسی» «پیشروی در انتخابات» یا «مقاومت در برابر فشارها».
در بخش‌های بعدی نویسنده انواع استعاره‌های رایج در گفتمان سیاسی را طبقه‌بندی می‌کند از جمله استعاره‌های جنگی ورزشی مکانی و جسمانی. هرکدام از این دسته‌ها با نمونه‌های واقعی از سخنان سیاست‌مداران یا متون رسمی و رسانه‌ای همراه است. برای مثال استفاده از استعاره جنگی مانند «نبرد انتخاباتی» یا «شکست دشمن» به‌عنوان ابزاری برای ایجاد فضای رقابتی و بسیج مخاطبان بررسی می‌شود. همچنین نشان داده می‌شود که استعاره‌های فضایی چون «پایین کشیدن دولت» یا «بالا رفتن نرخ تورم» چگونه در قالب‌های بی‌طرفانه ظاهر می‌شوند اما در عمل بار ارزشی و ایدئولوژیک دارند.
در ادامه کنایه به‌عنوان شیوه‌ای غیرمستقیم برای انتقال پیام ابراز مخالفت یا تحقیر در گفتمان سیاسی معرفی می‌شود. نویسنده تفاوت میان کنایه طعنه و طنز سیاسی را با دقت تبیین می‌کند و نمونه‌هایی از کنایه‌های رایج در گفتار سیاسیون مناظرات و پوشش‌های خبری ارائه می‌دهد. این بخش از فصل نشان می‌دهد که کنایه چگونه به سیاست‌مداران امکان می‌دهد تا بدون تصریح مستقیم معنایی خاص را منتقل کنند و در عین حال مسئولیت‌پذیری صریح را دور بزنند.
بخش پایانی فصل به بررسی پیامدهای کاربرد گسترده استعاره و کنایه در سیاست اختصاص دارد. نویسنده اشاره می‌کند که این شگردها علاوه بر کمک به ساده‌سازی مفاهیم پیچیده می‌توانند به تحریف واقعیت القای پیش‌فرض‌های ایدئولوژیک و شکل‌دهی ناخودآگاه به نگرش مخاطب بینجامند. همچنین توصیه می‌شود که تحلیل انتقادی این عناصر زبانی بخش مهمی از سواد رسانه‌ای و شناخت گفتمان سیاسی محسوب شود. به‌طور کلی این فصل با تکیه بر چارچوب‌های نظری و شواهد تجربی نقشی کلیدی برای استعاره و کنایه در مهندسی معنایی و اقناع مخاطبان در عرصه سیاست قائل است.
نکات کلیدی فصل 2 کتاب زبان سیاست:
- تعریف استعاره و کنایه به عنوان ابزارهای بلاغی با کارکردهای شناختی و ایدئولوژیک.
- استعاره به عنوان مکانیزمی برای درک مفاهیم انتزاعی سیاسی.
- انواع استعاره‌های رایج در گفتمان سیاسی (جنگی ورزشی مکانی جسمانی).
- کنایه به عنوان شیوه‌ای غیرمستقیم برای انتقال پیام.
- پیامدهای کاربرد گسترده استعاره و کنایه در سیاست (ساده‌سازی مفاهیم تحریف واقعیت القای پیش‌فرض‌ها).
خلاصه فصل 3 کتاب زبان سیاست : شعارها و پوسترها در مبارزات انتخاباتی
فصل «شعارها و پوسترها در مبارزات انتخاباتی» به تحلیل نقش ارتباطی اقناعی و نمادین ابزارهای بصری و زبانی در کارزارهای انتخاباتی می‌پردازد. در ابتدای فصل نویسنده مفهوم «شعار انتخاباتی» را به‌عنوان جمله‌ای کوتاه هدفمند و طراحی‌شده برای برانگیختن احساسات تقویت هویت نامزد و جذب رأی‌دهنده تعریف می‌کند. تأکید می‌شود که شعارها برخلاف ساختارهای صرفاً خبری با بهره‌گیری از زبان عاطفی ایهام تکرار و آرایه‌های زبانی تلاش می‌کنند تصویری مطلوب از نامزد ارائه دهند یا درک منفی از رقیب ایجاد کنند.سپس انواع شعارها بر اساس هدف و ساختار زبانی دسته‌بندی می‌شوند از جمله شعارهای وعده‌محور هویتی سلبی (ضد رقیب) و شعاری که بر نوستالژی یا ارزش‌های ملی تکیه دارند. نویسنده با بررسی نمونه‌هایی از کمپین‌های انتخاباتی در کشورهای مختلف نشان می‌دهد که انتخاب نوع شعار به موقعیت سیاسی فرهنگی و روانی رأی‌دهندگان وابسته است. شعارهایی همچون «تغییر واقعی» یا «اول مردم» با زبانی ساده اما تأثیرگذار حامل پیام‌هایی پیچیده و عمیق هستند که گاه به‌طور غیرمستقیم به بحران‌ها یا ناکارآمدی‌های گذشته اشاره دارند.در بخش میانی فصل به کارکرد و طراحی پوسترهای انتخاباتی پرداخته می‌شود. نویسنده ساختار بصری یک پوستر مؤثر را بررسی کرده و عناصر کلیدی آن از جمله رنگ تصویر فونت چیدمان و جایگاه شعار در تصویر را تحلیل می‌کند. مشخص می‌شود که پوسترها به‌طور هم‌زمان سه هدف را دنبال می‌کنند: شناساندن چهره نامزد القای پیام احساسی یا عقلانی و تثبیت برند سیاسی. رنگ‌های به‌کاررفته در پوسترها معانی ضمنی دارند؛ برای مثال رنگ آبی به ثبات و اعتماد و رنگ قرمز به انرژی و تعهد تعبیر می‌شود. همچنین تصویر نامزد باید با حالت چهره لباس و زاویه دوربین هماهنگ باشد تا پیام مورد نظر را منتقل کند.در ادامه فصل به بررسی تعامل میان شعارها و پوسترها می‌پردازد و نشان می‌دهد که این دو ابزار چگونه در قالبی مکمل گفتمان انتخاباتی را شکل می‌دهند. تأکید می‌شود که موفقیت یک کمپین به میزان انسجام میان پیام زبانی (شعار) و پیام تصویری (پوستر) بستگی دارد. نویسنده نمونه‌هایی از پوسترهای موفق و ناموفق را تحلیل می‌کند تا نشان دهد چه عناصری باعث تقویت یا تضعیف اثربخشی آن‌ها شده‌اند.بخش پایانی فصل به بررسی تأثیر این ابزارها بر رأی‌دهندگان می‌پردازد. داده‌های پژوهشی ارائه می‌شوند که نشان می‌دهند شعارهای ساده و احساسی به‌ویژه در جوامع با مشارکت پایین سیاسی تأثیرگذاری بیشتری دارند. همچنین بیان می‌شود که پوسترها نقش تعیین‌کننده‌ای در اولین برداشت رأی‌دهنده از نامزد دارند به‌ویژه در نظام‌های انتخاباتی که رقابت میان افراد به‌جای احزاب صورت می‌گیرد. در جمع‌بندی نویسنده نتیجه می‌گیرد که شعارها و پوسترها گرچه ابزارهایی ظاهراً سطحی‌اند اما در عمل نقشی بنیادی در مهندسی افکار عمومی و هدایت رفتار رأی‌دهندگان ایفا می‌کنند.
نکات کلیدی فصل 3 کتاب زبان سیاست:
- تعریف شعار انتخاباتی و ویژگی‌های آن.
- انواع شعارهای انتخاباتی بر اساس هدف و ساختار زبانی.
- کارکرد و طراحی پوسترهای انتخاباتی.
- عناصر کلیدی یک پوستر مؤثر (رنگ تصویر فونت چیدمان جایگاه شعار).
- تعامل میان شعارها و پوسترها در شکل‌دهی گفتمان انتخاباتی.
- تأثیر شعارها و پوسترها بر رأی‌دهندگان.
خلاصه فصل 4 کتاب زبان سیاست : بیانیه‌ها و گزارش‌های مطبوعاتی سیاسی
فصل «بیانیه‌ها و گزارش‌های مطبوعاتی سیاسی» به تحلیل ساختار زبانی اهداف ارتباطی و کارکردهای سیاسی اسناد رسمی منتشرشده توسط نهادهای دولتی احزاب و شخصیت‌های سیاسی در قالب بیانیه‌ها و گزارش‌های مطبوعاتی می‌پردازد. در ابتدای فصل نویسنده به تعریف این دو گونه متنی می‌پردازد: بیانیه به‌عنوان متنی رسمی اعلامی و اغلب واکنشی که در پاسخ به رخدادی خاص یا برای اعلام موضع رسمی صادر می‌شود و گزارش مطبوعاتی به‌عنوان متنی خبری ـ تحلیلی با هدف اطلاع‌رسانی هدایت‌شده درباره یک رویداد عملکرد یا موضع‌گیری خاص.در ادامه نویسنده ساختار استاندارد این متون را تشریح می‌کند؛ بیانیه‌ها معمولاً با عبارت‌هایی چون «در پی…» یا «با توجه به…» آغاز شده و با زبان رسمی کنترل‌شده و اغلب غیرشخصی تنظیم می‌شوند. گزارش‌های مطبوعاتی نیز دارای سرفصل‌هایی مشخص شامل مقدمه بدنه اطلاعاتی و بخش نتیجه یا جمع‌بندی هستند که در آن تلاش می‌شود افکار عمومی به سمت درک خاصی از رخداد هدایت شود. استفاده از جملات خبری فعل‌های مجهول اصطلاحات حقوقی و ارجاع به منابع رسمی از ویژگی‌های زبانی مشترک در این متون است.بخش میانی فصل به بررسی اهداف ارتباطی بیانیه‌ها و گزارش‌ها اختصاص دارد. نویسنده این اهداف را در چهار محور عمده طبقه‌بندی می‌کند: مشروعیت‌سازی بحران‌زدایی تثبیت روایت و اقناع افکار عمومی. برای مثال در هنگام بروز بحران سیاسی بیانیه‌ها با لحنی آرام و کنترل‌شده صادر می‌شوند تا فضای اجتماعی را مدیریت و نگرانی‌ها را کاهش دهند. در مقابل گزارش‌ها اغلب برای مستندسازی فعالیت‌ها تبلیغ دستاوردها یا پاسخ به انتقادها تنظیم می‌شوند و از طریق رسانه‌ها بازنشر می‌گردند.در بخش بعد تکنیک‌های زبانی و گفتمانی رایج در نگارش این متون بررسی می‌شود. استفاده از واژگان خنثی یا اصطلاحات با بار معنایی خاص حذف فاعل در جملات انتقادی تاکید بر وحدت ثبات و منافع ملی و برجسته‌سازی گزینشی اطلاعات از جمله شگردهای رایج محسوب می‌شوند. همچنین تأکید می‌شود که این متون از نظر نحوه بازنمایی وقایع و سوژه‌ها به شدت ایدئولوژیک بوده و نقش مهمی در چارچوب‌بندی مسائل سیاسی ایفا می‌کنند.بخش پایانی فصل به تأثیر رسانه‌ها در بازنشر و بازآفرینی این متون می‌پردازد. گزارش‌های مطبوعاتی و بیانیه‌ها نه‌تنها به‌صورت مستقیم توسط نهادها منتشر می‌شوند بلکه از طریق رسانه‌ها بازتولید تفسیر یا حتی تحریف می‌گردند. نویسنده تأکید می‌کند که نحوه پوشش رسانه‌ای این متون می‌تواند بر جهت‌گیری افکار عمومی و برداشت نهایی مخاطب تأثیرگذار باشد. در جمع‌بندی فصل نتیجه می‌گیرد که بیانیه‌ها و گزارش‌های مطبوعاتی سیاسی ابزاری کلیدی در گفتمان‌سازی رسمی‌اند که به‌گونه‌ای هدفمند طراحی می‌شوند تا کنترل اطلاعات هدایت افکار عمومی و تثبیت مواضع قدرت را ممکن سازند.
نکات کلیدی فصل 4 کتاب زبان سیاست:
- تعریف بیانیه و گزارش مطبوعاتی سیاسی.
- ساختار استاندارد بیانیه‌ها و گزارش‌های مطبوعاتی.
- اهداف ارتباطی بیانیه‌ها و گزارش‌ها (مشروعیت‌سازی بحران‌زدایی تثبیت روایت اقناع افکار عمومی).
- تکنیک‌های زبانی و گفتمانی رایج در نگارش این متون.
- تأثیر رسانه‌ها در بازنشر و بازآفرینی بیانیه‌ها و گزارش‌های مطبوعاتی.
خلاصه فصل 5 کتاب زبان سیاست : جنبه‌های مختلف سخنرانی‌های سیاسی
فصل «جنبه‌های مختلف سخنرانی‌های سیاسی» به بررسی ساختار محتوا سبک و کارکردهای گوناگون سخنرانی در عرصه سیاست می‌پردازد و آن را به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین ابزارهای ارتباطی سیاست‌مداران در تعامل با عموم مردم نخبگان و رسانه‌ها تحلیل می‌کند. نویسنده فصل را با تبیین تعریف سخنرانی سیاسی آغاز می‌کند و آن را به‌مثابه گفتاری هدفمند عمومی و استراتژیک معرفی می‌کند که با نیت اقناع بسیج مشروعیت‌سازی یا دفاع از موضع طراحی می‌شود. در این راستا بر تمایز سخنرانی سیاسی با دیگر انواع گفتار رسمی از منظر ساختار و هدف تأکید می‌گردد.در بخش اول فصل انواع سخنرانی‌های سیاسی طبقه‌بندی می‌شوند. این دسته‌بندی شامل سخنرانی‌های انتخاباتی سخنرانی‌های دولتی (مانند گزارش‌های سالانه) سخنرانی‌های اضطراری (در مواقع بحران) سخنرانی‌های ایدئولوژیک (برای تقویت هویت جمعی یا مشروعیت بخشی) و سخنرانی‌های بین‌المللی (در مجامع دیپلماتیک یا سازمان‌های جهانی) است. هر نوع سخنرانی با مثال‌هایی از محتوا لحن و قالب زبانی توصیف می‌شود که نشان‌دهنده اقتضائات موقعیتی و مخاطب‌شناسی خاص آن نوع است.در ادامه فصل به تحلیل ساختار داخلی یک سخنرانی سیاسی می‌پردازد. اجزای اصلی شامل مقدمه بدنه و نتیجه مشخص می‌شوند؛ مقدمه معمولاً با فراخوان احساسی یا ارجاع به ارزش‌های مشترک آغاز می‌شود بدنه حاوی استدلال‌ها شواهد وعده‌ها یا تحلیل‌های سیاسی است و نتیجه با فراخوان به اقدام یا تأکید بر پیام مرکزی پایان می‌یابد. همچنین بر اهمیت انسجام تکرار هوشمندانه و استفاده از عناصر بلاغی مانند استعاره پرسش‌گری و تضاد تأکید می‌شود.بخش سوم فصل به عناصر زبانی و بلاغی مؤثر در سخنرانی‌های سیاسی اختصاص دارد. نویسنده به کاربرد زبان عامه‌پسند شخصی‌سازی پیام‌ها استفاده از ضمیرهای جمع (ما) برای تقویت حس تعلق و بهره‌گیری از ضرب‌المثل‌ها اشعار یا ارجاعات فرهنگی اشاره می‌کند. سبک زبانی سخنرانی‌ها باید هم‌زمان اعتبار رسمی و صمیمیت مخاطب‌محور را حفظ کند به‌گونه‌ای که پیام در عین اقتدار قابل‌درک و اثرگذار باشد.در بخش بعدی تعامل میان سخنرانی و رسانه‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرد. نویسنده نشان می‌دهد که سخنرانی‌های سیاسی اغلب با در نظر گرفتن چگونگی بازتاب رسانه‌ای تنظیم می‌شوند و رسانه‌ها نه‌تنها کانال انتقال بلکه شریک فعال در بازتولید معنای سخنرانی هستند. انتخاب گزاره‌ها لحظات تصویری و قابلیت برش برای پخش در اخبار همگی بر نحوه تنظیم سخنرانی اثرگذارند.در پایان فصل نویسنده به کارکردهای روان‌شناختی و اجتماعی سخنرانی‌های سیاسی می‌پردازد. سخنرانی می‌تواند ابزار ایجاد همبستگی بازسازی هویت جمعی یا خنثی‌سازی تهدیدهای سیاسی باشد. همچنین در شرایط بحران یا تنش از سخنرانی برای اطمینان‌بخشی و کنترل فضای عمومی استفاده می‌شود. فصل با این نتیجه‌گیری پایان می‌یابد که سخنرانی‌های سیاسی فراتر از بیان نظرات کنش‌هایی زبانی‌اند که ساختار قدرت مشروعیت و هویت را بازآفرینی می‌کنند و طراحی دقیق آن‌ها نقش تعیین‌کننده‌ای در موفقیت ارتباطات سیاسی دارد.
نکات کلیدی فصل 5 کتاب زبان سیاست:
- تعریف سخنرانی سیاسی و ویژگی‌های آن.
- انواع سخنرانی‌های سیاسی (انتخاباتی دولتی اضطراری ایدئولوژیک بین‌المللی).
- ساختار داخلی یک سخنرانی سیاسی (مقدمه بدنه نتیجه).
- عناصر زبانی و بلاغی مؤثر در سخنرانی‌های سیاسی.
- تعامل میان سخنرانی و رسانه‌ها.
- کارکردهای روان‌شناختی و اجتماعی سخنرانی‌های سیاسی.
خلاصه فصل 6 کتاب زبان سیاست : شیوه‌های پاسخ‌گویی سیاست‌مداران به پرسش‌ها
فصل «شیوه‌های پاسخ‌گویی سیاست‌مداران به پرسش‌ها» به تحلیل ساختار گفتمانی و راهبردهای زبانی مورد استفاده سیاست‌مداران در مواجهه با پرسش‌ها به‌ویژه در مصاحبه‌ها مناظره‌ها و کنفرانس‌های خبری می‌پردازد. در آغاز فصل نویسنده مفهوم پاسخ‌گویی را از منظر ارتباط سیاسی و مسئولیت عمومی تبیین می‌کند و بر اهمیت آن در حفظ مشروعیت اعتماد عمومی و کنترل بحران‌های سیاسی تأکید می‌نماید. در عین حال نشان داده می‌شود که در عمل پاسخ‌گویی سیاسی اغلب با پیچیدگی‌های زبانی چرخش‌های گفتمانی و استراتژی‌های کنترلی همراه است.در بخش اول فصل نویسنده به طبقه‌بندی اصلی شیوه‌های پاسخ‌گویی می‌پردازد. این طبقه‌بندی شامل سه دسته عمده است: پاسخ مستقیم (که به پرسش مشخص و صریح داده می‌شود) پاسخ غیرمستقیم (که به‌واسطه انحراف بازسازی یا بازتعریف پرسش انجام می‌شود) و طفره‌روی (که شامل اجتناب کامل از پاسخ یا تغییر موضوع است). برای هر یک از این شیوه‌ها مثال‌های واقعی از گفتار سیاست‌مداران ارائه می‌شود تا نحوه به‌کارگیری عملی آن‌ها تبیین گردد.در ادامه فصل تکنیک‌های زبانی خاص در پاسخ‌گویی بررسی می‌شوند. این تکنیک‌ها شامل مواردی چون تغییر فاعل جمله برای مسئولیت‌گریزی استفاده از جملات مجهول بهره‌گیری از اصطلاحات مبهم یا کلی ارجاع به منابع یا نهادهای ثالث حمله متقابل به پرسشگر خنده طنز یا تحقیر غیرمستقیم و برجسته‌سازی گزینشی اطلاعات هستند. همچنین نشان داده می‌شود که سیاست‌مداران با استفاده از عناصر بلاغی همچون تکرار تقابل‌های معنایی و استعاره‌های سیاسی تلاش می‌کنند پیام خود را برجسته کرده و توجه مخاطب را از محور اصلی پرسش منحرف سازند.بخش سوم فصل به بررسی موقعیت‌های خاصی اختصاص دارد که شیوه پاسخ‌گویی در آن‌ها اهمیت بیشتری می‌یابد مانند مناظره‌های انتخاباتی جلسات پاسخ‌گویی در پارلمان و مصاحبه‌های تلویزیونی زنده. نویسنده تأکید می‌کند که در چنین شرایطی سیاست‌مداران باید هم‌زمان چند هدف را دنبال کنند: محافظت از وجهه شخصی و حزبی جلوگیری از تشدید بحران و جلب اعتماد یا همراهی مخاطب. بنابراین گزینش شیوه پاسخ‌گویی کاملاً وابسته به زمینه مخاطب و اهداف ارتباطی آن لحظه است.در بخش پایانی پیامدهای شیوه‌های مختلف پاسخ‌گویی تحلیل می‌شود. نویسنده بر اساس شواهد پژوهشی نشان می‌دهد که پاسخ‌های غیرمستقیم یا طفره‌آمیز ممکن است در کوتاه‌مدت به حفظ چهره سیاسی کمک کنند اما در بلندمدت می‌توانند اعتماد عمومی را تضعیف کرده گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای را افزایش دهند و اعتبار سیاسی را کاهش دهند. در نتیجه فصل با تأکید بر ضرورت ارتقای شفافیت مهارت‌های ارتباطی مبتنی بر صداقت و توسعه آموزش‌های رسانه‌ای برای سیاست‌مداران به پایان می‌رسد.
نکات کلیدی فصل 6 کتاب زبان سیاست:
- مفهوم پاسخ‌گویی از منظر ارتباط سیاسی و مسئولیت عمومی.
- طبقه‌بندی اصلی شیوه‌های پاسخ‌گویی (پاسخ مستقیم پاسخ غیرمستقیم طفره‌روی).
- تکنیک‌های زبانی خاص در پاسخ‌گویی.
- اهمیت شیوه پاسخ‌گویی در موقعیت‌های خاص (مناظره‌ها جلسات پاسخ‌گویی مصاحبه‌ها).
- پیامدهای شیوه‌های مختلف پاسخ‌گویی.
درباره نویسنده کتاب زبان سیاست : ایدریئن بیرد
ایدریئن بیرد (متولد ۱۹۵۰) نویسنده و پژوهشگر آمریکایی است که در کتاب «زبان سیاست» به تحلیل زبان‌شناسی گفتمان سیاسی پرداخته است. او در این اثر با بررسی استعاره‌ها کنایه‌ها و ساختارهای زبانی نشان می‌دهد که سیاست‌مداران چگونه از زبان برای شکل‌دهی به افکار عمومی و کسب قدرت استفاده می‌کنند. این کتاب به‌ویژه برای دانشجویان علوم سیاسی و زبان‌شناسی کاربردی مفید است.
کتاب های مرتبط با زبان سیاست
- زبان و سیاست : این کتاب به تحلیل گفتمان سیاسی و تأثیر زبان در سیاست می‌پردازد و به بررسی چگونگی استفاده از زبان در ساختارهای قدرت و سیاست‌های عمومی می‌پردازد.
- قدرت گفتمان و زبان : اثر علی‌اصغر سلطانی که به تحلیل گفتمان و نقش زبان در ساختارهای قدرت و سیاست می‌پردازد.
- زبان‌شناسی و سیاست : این کتاب به بررسی ارتباط میان زبان‌شناسی و سیاست و چگونگی تأثیر زبان بر سیاست‌های عمومی و تصمیم‌گیری‌های سیاسی می‌پردازد.
- زبان و قدرت : اثر میشل فوکو که به تحلیل نقش زبان در ساختارهای قدرت و تأثیر آن بر جامعه می‌پردازد.
- گفتمان و سیاست : این کتاب به بررسی گفتمان‌های سیاسی و تأثیر آن‌ها بر سیاست‌های عمومی و ساختارهای قدرت می‌پردازد.
- زبان و هویت سیاسی : اثر نصرالدین شاه پیکار که به بررسی رابطه میان زبان و هویت سیاسی در جوامع مختلف می‌پردازد.
- زبان‌شناسی اجتماعی و سیاست : این کتاب به تحلیل نقش زبان‌شناسی اجتماعی در سیاست‌های عمومی و تأثیر آن بر تصمیم‌گیری‌های سیاسی می‌پردازد.
- زبان و رسانه‌های سیاسی : اثر جان ژوزف که به بررسی نقش زبان در رسانه‌های سیاسی و تأثیر آن بر افکار عمومی می‌پردازد.
- زبان و سیاست در ایران : این کتاب به تحلیل نقش زبان در سیاست‌های داخلی ایران و تأثیر آن بر ساختارهای قدرت می‌پردازد.
- زبان‌شناسی کاربردی و سیاست : اثر مصطفی شهیدی‌تبار که به بررسی کاربرد زبان‌شناسی در سیاست و تأثیر آن بر سیاست‌های عمومی می‌پردازد.
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "خلاصه کتاب زبان سیاست" هستید؟ با کلیک بر روی کسب و کار ایرانی, فرهنگ و هنر، آیا به دنبال موضوعات مشابهی هستید؟ برای کشف محتواهای بیشتر، از منوی جستجو استفاده کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "خلاصه کتاب زبان سیاست"، کلیک کنید.